ستایش خداوندی را سزاست

که شبم را به صبح آورد،بی آنکه مرده یا بیمار باشم،

نه دردی بر رگ های تنم باقی گذارد،و نه به کیفر بدترین کردارم گرفتار کرد،

 نه بی فرزند و خاندان مانده، و نه از دین خدا روی گردانم،

 نه منکر پروردگار، نه ایمان دگرگون، و نه عقلم آشفته، و نه به عذاب امت های گذشته گرفتارم.

 در حالی صبح کردم که بنده ای بی اختیار و بر نفس خود ستمکارم.

خدایا!

بر تو است که مرا محکوم فرمایی در حالی که عذری ندارم،

و توتن فراهم آوردن چیزی جز آنچه که تو می بخشایی ندارم،

و قدرت حفظ خویش ندارم جز آنکه تو مرا حفظ کنی.

خدایا!

به تو پناه می برم از آن که در سایه بی نیازی تو، تهیدست باشم،

یا در پرتو روشنایی هدایت تو گمراه گردم،

یا در پناه قدرت تو بر من ستم روا دارند، یا خوار و ذلیل باشم در حالی که کار در دست تو باشد!

خدایا!

جانم را نخستین نعمت گرانبهایی قرار ده که می ستانی،

 و نخستین سپرده ای قرار ده که از من باز پس می گیری!

خدایا!

ما به تو پناه می بریم

 از آن که از فرموده تو بیرون شویم، یا از دین تو خارج گردیم،

یا هواهای نفسانی پیاپی بر ما فرود آید، که از هدایت ارزانی شده از جانب تو سرباز زنیم.

خدایا!

تویی سزاوار ستایش های نیکو،و بسیار و بی شمار تو را ستودن

 اگر تو را آرزو کنند پس بهترین آرزویی،

 و اگر به تو امید بندند،

بهترین امیدی!

(فرازهایی از نیایش امیرالمؤمنین(ع)-نهج البلاغه)