آن پیر مرد حضرت خضر(ع)بود و مرا امر به نشستن نمود،آنگاه امام(ع) نام مرا بردند و فرمودند:

 برو به حسن مسلم بگو تو پنج سال است که این زمین را تصرف کرده

و در آن چیز کاشته و کشاورزی می نمایی،

ولی ما آن را خراب می کنیم.

 این زمین شریفی است و حق تعالی آن را از زمین های دیگر برگزیده و شرافت داده است،

 امسال باز هم آن را مرتب نموده ای تا در آن به کشت و زرع پردازی

وحال آنکه تو را چنین اجازه و حقی نیست،

بنابراین هر بهره و نفعی که تا بحال از این زمین برگرفته ای باید برگردانی

 تا در این مکان مسجدی بنا کنند.

خدای عزٌ وجلٌ به خاطر این امر خلافی که انجام داده ای و آن را جزء زمین خود گرفته ای

دو پسر جوان تو را گرفت امٌا تنبیه نشدی،

اگر باز هم بخواهی چنین کنی کیفر الهی، آنگونه که آگاه نباشی، به تو خواهد رسید.

عرض کردم: آقا و مولایم؛برای این موضوع باید نشانه و علامتی داشته باشم؛

زیرا مردم بدون نشانه سخن مرا قبول نمی کنند،

امام (ع) فرمود:«انٌا سنعلم هناک علامة»ما در اینجا علامت و نشانه قرار میدهیم

تا سخن تو را تصدیق نمایند،تو برو و رسالت ما را انجام بده،

(در قم) نزدسیٌد ابوالحسن برو و به او بگو تا با تو بیاید و حسن مسلم را حاضر نماید

و منافع چند ساله را از او بگیرد و به مصرف بنای مسجد برساند.

بقیه مخارج را ازقریه رهق اردهال که ملک ماست بیاورند

و ساختمان مسجد را تمام کنند،

نصف قریه رهق را بر این مسجد وقف کردیم

 که هر ساله درآمد آن را بیاورند و صرف عمارت مسجد نمایند.

مردم را بگو تا رغبت به این مکان نمایند و آن را عزیز دارند،

چهار رکعت نماز اینجا بگذارند:دو رکعت اوٌل به نیت نماز تحیٌت مسجد است

که در هر رکعتی یک بار سوره حمد و هفت بار سوره «قل هوالله احد»خوانده شود

 و ذکر رکوع و سجود هفت بار تکرار کنند.

دو رکعت دوٌم را به نیت نماز امام زمان(ع)بخوانند

 به این ترتیب که چون سوره حمد را شروع به خواندن نمایند

و به«ایٌاک نعبد و ایٌاک نستعین»برسند آن را صد بار تکرار کنند

 و بعد از آن بقیه سوره حمد را بخوانند،وسپس سوره«قل هوالله احد»رافقط یک بار بخوانند

 و آنگاه ذکر رکوع و سجود را هفت بار تکرار نمایند،

رکعت دوٌم را نیز به همین طریق بخوانند،چون نماز را تمام کنندیک بار تهلیل(لااله الٌاالله)بگویند

وسپس تسبیحات حضرت فاطمه زهرا(س)راخوانده

 و سر به سجده گذارند و صر بار صلوات بر پیغمبر و آلش(ع)بفرستند.

سپس امام(ع)فرمودند:«فمن صلٌیها فکآنٌماصلٌی فی البیت العتیق»

یعنی هرکس این نماز را بخواند مانند آن است که در کعبه نماز خوانده باشد.

ادامه دارد....

شیخ فاضل حسن بن محمد بن حسن قمی که یکی از

 بزرگان قدماء علماء شیعه و از معاصرین شیخ صدوق رحمه الله بوده است

 در کتاب خود به نام تاریخ قم ،راجع به بنای مسجد جمکران

از کتاب مونس الحزین فی معرفة الحق و الیقین چنین نقل کرده است:

شیخ مثله جمکرانی که یکی از صلحاء است می گوید:

من شب سه شنبه هفدهم ماه رمضان 373

در منزل خود در قریه جمکران خوابیده بودم

نیمی از شب گذشته بود که ناگاه عده ای از مردم به در خانه من آمدند

و مرا بیدار کردند و گفتند:

برخیز و مولای خود حضرت مهدی صاحب الزمان صلوات الله علیه را اجابت کن

که تو را طلب نموده است.

حسن می گوید : من بر خواستم و خود را جمع و جور کرده و آماده شدم،

گفتم بگذارید تا پیراهنم را بپوشم،

 آواز دادند که «‍‍‍‍‍‍هو ما کان قمیصک» پیراهن را نپوش که از تو نیست،

دست بردم و شلوار خود را بر گرفتم، ندا آمد که

«لیس ذلک منک فخذ سراویلک» آن شلواری که برگرفتی از تو نیست،

 از آن خود را بردار؛ آن را انداختم و شلوار خود را برگرفتم و پوشیدم،

 آنگاه به طرف کلید رفتم تا درب منزل را باز کنم،

 آواز دادند که «الباب مفتوح» درب باز است،

 چون به در منزل آمدم جماعتی از بزرگان را دیدم،

سلام کردم، جواب دادند و مرحبا گفتند.

آنها مرا به مکانی که اکنون مسجد جمکران است آوردند،

چون نیک نگاه کردم، تختی دیدم که فرشی نیکو بر آن پهن و بالش های فاخر

بر آن نهاده شده و جوانی سی ساله بر آن تخت تکیه بر چهار بالش کرده

و پیرمردی هم در نزد او نشسته و کتابی در دست گرفته

 و بر آن جوان می خواند

و بیشتر از شصت مرد در اطراف او بر این زمین در حال نماز خواندن بودند

 که بعضی جامه های سفید و بعضی دیگر جامه های سبز بر تن داشتند.

ادامه دارد ....

لطیفا!

تا به کی خورشید دل هایمان پشت ابر غیبت نهان خواهد ماند

تا به کی حسرت دیدار نور بر دیدگانمان سایه خواهد افکند

مهربانا!

تمام عمرمان در پاییز گذشت

در انتظار بهار روشنایی

خداوندا!

مرواریدهای دلتنگیمان را حلقه های گلی ساخته ایم

سنگفرشی باشد بر قدوم دلدار

کریما!

بهترین آفریننده خود را بر ما بنمای

آرزویمان

حضور نور

 در کنارمان است